cynkowanie ogniowe - baza wiedzy
Cynkowanie ogniowe, jak podano na tej stronie, to proces zanurzania sfabrykowanej stali w kotle lub kadzi zawierającej stopiony cynk. Proces ten jest z natury prosty, zapewnia przewagę w stosunku do innych metod ochrony przed korozją.
Podczas gdy stal jest w kotle, żelazo w stali, reaguje z cynkiem w celu utworzenia powłoki ściśle związanej ze stopem , który zapewnia lepszą ochronę przed korozją stali.
Istota procesu polega na odpowiednim przygotowaniu fizykochemicznym powierzchni stali (odtłuszczanie, trawienie, topnikowanie, suszenie) i zanurzeniu elementów w roztopionym stopie cynku w temperaturze 450°C – 460°C. W wyniku procesu dyfuzji stali z cynkiem powstają warstwy stopowe zawierające różny stosunek obydwu składników, przy czym zewnętrzna warstwa powłoki posiada skład kąpieli cynkowniczej używanej w procesie. Otrzymana powłoka, po ostudzeniu w wodzie cechuje się wysoką odpornością mechaniczną i estetyką wyglądu.
Prawidłowo wykonana powłoka cynkowa, w zależności od agresywności środowiska, w którym jest eksploatowana, wytrzymuje od 10 do 100 lat. Cynkowanie ogniowe to rozwiązanie, które w obecnej dobie zabezpieczeń antykorozyjnych spełnia wymogi trwałości, estetyki i ekologii.
Aby zrozumieć cynkowanie ogniowe należy poznać jego historię
cynkowanie ogniowe - historia
Najwcześniejsze zastosowanie cynku przez człowieka było powiązane z produkcją mosiądzu oraz leczeniem ran. Rzymianie za czasów Cesarza Augusta, topili tlenkowo-węglanową rudę cynku wraz z miedzią, by otrzymać mosiężne przedmioty. Persowie wykorzystywali siarczan cynku do ochrony przed zapaleniem spojówek. Cynk nadawał się do stopu z innymi metalami, dlatego też początkowo był wykorzystywany do produkcji monet.
W 1740 roku w Wielkiej Brytanii po raz pierwszy wytopiono stal. Dwa lata później we Francji dzięki pracom Malouin’a odkryto możliwość nanoszenia powłoki cynkowej przez zanurzenie konstrukcji stalowych w kąpieli tego metalu. Wiek XVIII przyniósł zatem największy postęp w dziejach cynkowania.
Pierwsze ocynkownie, w których zanurzanie niewielkich konstrukcji stalowych opierało się na prostych metodach manualnych, powstały około 1840 roku. Wraz z nimi na światowym rynku usług pojawiły się ocynkowane wyroby z blachy tj. wiadra, konewki, wanny kąpielowe, druty i konstrukcje żelazne. Przyczyniło się to w znacznym stopniu do popularyzacji cynkowania ogniowego wśród poszczególnych odbiorców oraz do rozwoju metody.
43 p.n.e.
W okresie średniowiecza, o cynku i jego fizyczno-chemicznych właściwościach wiedziano już więcej, sam metal uznano za ósmy pierwiastek naturalnie występujący w skorupie ziemskiej. Do końca XVIII wieku sprowadzany był z Indii przez co uchodził za wyjątkowo drogi.
1740 rok
Przemysłowe zastosowanie metody Maloun’a nie było jednak możliwe, aż do 1836 roku kiedy wynaleziono metodę czyszczenia powierzchni żelaza przez trawienie. Odkrycie to pozwoliło wykorzystać cynkowanie ogniowe na szerszą skalę. Jednak ówczesny sposób cynkowania nie wiele różnił się od stosowanego po dzień dzisiejszy.
1840 rok
Wiek XIX to nieustanny rozwój produkcji cynku wraz z coraz szerszym zastosowaniem stali.
Współcześnie cynkowanie ogniowe stanowi dynamicznie rozwijającą się technologię, dysponującą nowoczesną metodologią i zaawansowanym zapleczem instrumentalnym.
14.01.1986
ZAKŁAD GALWANIZACYJNY ELŻBIETA GAJĘCKA
Zakład Galwanizacyjny Marek Gajęcki powstał 14.01.1986 roku. Od maja 2009 do października 2013 działał jako spółka jawna, a od listopada 2013 działa jako Zakład Galwanizacyjny Elżbieta Gajęcka.
W początkowym okresie podstawową działalnością przedsiębiorstwa było galwaniczne kadmowanie detali. Oprócz kadmowania i ołowiowania przedsiębiorstwo trudniło się także cynkowaniem galwanicznym.
W 1989 roku nastąpiło przeniesienie Zakładu do nowo wybudowanej hali produkcyjnej. W kolejnych latach następowała stopniowa rozbudowa przedsiębiorstwa. Kadmowanie i cynkowanie galwaniczne odbywało się w jednej hali produkcyjnej. W międzyczasie, po przeprowadzonych badaniach rynkowych, w obliczu dużego zainteresowania klientów cynkowaniem ogniowym, rozpoczęto budowę drugiej, większej hali produkcyjnej celem skierowania produkcji w stronę cynkowania ogniowego. Nastąpiła stopniowa rezygnacja z kadmowania oraz cynkowania galwanicznego. W ciągu trzech miesięcy Cynkownia została uruchomiona. Po dwóch latach równoległego prowadzenia cynkowni i galwanizerni, z powodu większego zapotrzebowania na cynkowanie, nastąpiła całkowita rezygnacja z galwanizerni.
Obecnie cynkowanie ogniowe detali odbywa się w wannie mieszczącej 220 ton cynku,
o wymiarach dł. = 7400 x szer. = 1260 x gł. = 3000mm.